Grzyby mikoryzowe lub mikoryza to pożyteczne grzyby żyjące w symbiozie z roślinami. Aby ta symbioza mogła zaistnieć, musi nastąpić bezpośredni kontakt korzeni rośliny z grzybem. Stosując wcześnie, można zauważyć różnicę w wigorze i wzroście roślin.
Korzyści z mikoryzy potwierdzają się w trakcie ewolucji roślin. Prawie 400 milionów lat temu, kiedy rośliny przeniosły się z oceanu na ląd, nie miały systemu korzeniowego. Rośliny polegały na grzybach, aby wchłonąć niezbędne składniki odżywcze i wodę do przetrwania. Grzyby te były systemami korzeniowymi roślin, zanim rośliny same rozwinęły systemy korzeniowe.
Ta symbiotyczna relacja trwała długo po tym, jak rośliny utworzyły system korzeniowy. Niektóre rośliny do optymalnego wzrostu wymagają nawet grzybów mikoryzowych; jest to znane jako mikotrofia obowiązkowa. Chociaż marihuana może rosnąć bez grzybów mikoryzowych, powszechnie uważa się je za obowiązkowy mikotrof, co oznacza, że współpraca z tymi grzybami z pewnością przyczyni się do maksymalizacji potencjału genetycznego rośliny.
Czym są grzyby mikoryzowe?
Najwcześniejsze dowody tej symbiozy roślinno-grzybowej pochodzą sprzed 407 milionów lat i są znane jako mikoryza, co po łacinie dosłownie oznacza korzeń grzyba (myco = grzyb i rhiza = korzeń).
Na planecie znanych jest obecnie pięć rodzajów grzybów mikoryzowych. Każdy z nich odgrywa kluczową rolę w przyrodzie, czasami obcując tylko z określonymi roślinami, a czasami z szeroką gamą roślin. Tylko jeden jest korzystny dla konopi indyjskich i są to arbuskularne grzyby mikoryzowe (AMF), a w tej kategorii jeszcze mniej osób faktycznie kojarzy się z konopiami indyjskimi. AMF jest najpowszechniejszym ze wszystkich grzybów i występuje u około 90% wszystkich roślin na Ziemi. Grzyby te dosłownie penetrują korzenie komórkowe i tworzą sieć w obrębie korzenia i poza nim. Grzyb tworzy w komórce roślinnej rozgałęzioną strukturę zwaną arbuskulą, w której węglowodany powstałe w procesie fotosyntezy są wymieniane na składniki odżywcze, wodę i minerały dostarczane przez grzyby. Grzyby te nie wytwarzają owocników i rozmnażają się bezpłciowo pod ziemią.
Ta symbiotyczna relacja jest dość prosta. Roślina dostarcza grzybom węglowodanów, a w zamian grzyb dostarcza roślinie niezbędnych składników odżywczych. Im bardziej roślina potrzebuje składników odżywczych, tym więcej węglowodanów wyśle grzybom. W przypadku roślin marihuany wymiana ta odbywa się wewnątrz korzenia komórkowego w arbuscules.
Konopie indyjskie współewoluowały z grzybami
Przed zmianami prawnymi, które rozpoczęły się w 1996 r., większość upraw konopi indyjskich prowadzona była w pomieszczeniach zamkniętych i z dala od oczu sąsiadów (chyba że mieszkałeś w hrabstwie Humboldt). Hodowcy w dużym stopniu polegali na postępie technologicznym w zakresie oświetlenia, wentylacji i różnych systemów hydroponicznych.
Uprawa odbywała się w pomieszczeniu, a nie na otwartej przestrzeni; hodowcy polegali na podłożach uprawowych w workach jako substracie. Większość pakowanych podłoży uprawowych dociera do nas po sterylizacji. Usuwano wszystkie złe i dobre substancje i dostarczano niezbędne mikroelementy. Takie podejście stosowało wielu hodowców. W ostatnich latach nastąpiła zmiana w sposobie myślenia i wielu hodowców skłania się obecnie w stronę metody żywej gleby, wykorzystując glebową sieć pokarmową i wykorzystując różne mikroorganizmy w glebie. Jak sugerują książki Jeffa Lowenfelsa, musimy „współpracować z grzybami” i „współpracować z mikrobami”, a powód jest prosty. Natura wie najlepiej, co robić. Naśladuj to, a uzyskasz obiecujące zyski.
Kiedy marihuana była nielegalna, nie prowadzono żadnych prawdziwych badań naukowych ani prób dotyczących skuteczności technik i metod uprawy pod względem wpływu na rośliny oraz fitochemikaliów, terpenów, kannabinoidów i flawonoidów. Wraz z postępem nauki i faktem, że konopie indyjskie są obecnie legalne w wielu stanach, coraz więcej hodowców ma możliwość zanurzenia się w prawdziwych badaniach naukowych. Jednym z tych obszarów badań jest aspekt nauk o glebie i delikatna interakcja między roślinami a drobnoustrojami glebowymi, w których rośliny rosną.
Korzyści ze stosowania grzybów mikoryzowych
Wykorzystanie grzybów w ogrodzie marihuany ma wiele zalet. Po pierwsze, większa powierzchnia korzenia pozwala roślinie wchłaniać składniki odżywcze, minerały i wodę z większego obszaru. W naturze sieć grzybni może rozciągać się na wiele kilometrów i łączyć wiele gatunków roślin! Większa powierzchnia korzenia będzie pomocna w wielu sytuacjach, między innymi w przypadku szoku po przeszczepieniu i śmiertelności, które są znacznie niższe w przypadku obecności mikoryzy w porównaniu do sytuacji, gdy nie ma symbiozy.
Po drugie, zwiększa się wchłanianie składników odżywczych. Dzięki zwiększonej powierzchni rośliny mogą teraz wchłaniać więcej składników odżywczych i wody niż bez asocjacji mikoryzowej. Oznacza to mniejsze zużycie nawozów i wyższe plony. Ponadto AMF pomaga nie tylko w podstawowym NPK, ale także w absorpcji mikroelementów, takich jak żelazo, cynk i mangan.
Inne korzyści obejmują zwiększoną absorpcję fosforu. Grzyby mikoryzowe wydzielają unikalne enzymy, które uwalniają cząsteczki fosforu i transportują je do roślin w dostępnej formie. Jest to szczególnie korzystne, ponieważ około 85% fosforu w glebie jest niedostępne dla roślin. Kiedy nadchodzi czas kwitnienia i zmiany programu nawożenia, poziom azotu spada, a poziom fosforu wzrasta, co powoduje zwiększenie rozmiaru pąków. Dzięki mikoryzie rośliny będą już cieszyć się podwyższonym poziomem fosforu w porównaniu z roślinami niezainokulowanymi.
Używanie grzybów tworzy również żywą ryzosferę. Życie przynosi życie, to takie proste. Dodanie elementu biologicznego do uprawy zwykle powoduje powstanie większej ilości życia. Dodatek mikoryzy pomoże w rozwoju innym drobnoustrojom, na przykład bakteriom. Strzępki dosłownie tworzą autostradę, po której mogą poruszać się bakterie. Bakterie te również odgrywają kluczową rolę, od wiązania azotu po ochronę roślin. Ta żywa ryzosfera tworzy nowy ekosystem, w którym wszystkie organizmy czerpią korzyści z obecności siebie nawzajem i pomagają sobie nawzajem w porównaniu z martwym, obojętnym podłożem, do którego dodano wyłącznie składniki syntetyczne.
Grzyby mogą również służyć jako mechanizm obronny. Dzięki sieci strzępek otaczających korzenie patogenom roślinnym znacznie trudniej jest zaatakować roślinę. Badania wykazały, że grzyby mikoryzowe mogą pomóc w zwalczaniu niektórych patogenów przenoszonych przez glebę, między innymi Fusarium, Pythium, nicieni pasożytniczych i innych.
Rośliny z zespołem mikoryzowym mają wyższą tolerancję na stres, ponieważ obecność grzybów obniża zasolenie (EC) gleby, a tym samym wpływa na poziomy pH i EC, czyniąc glebę bardziej odpowiednią do życia roślin. Ponadto rośliny są bardziej tolerancyjne na suszę, gdyż rośliny mikoryzowe potrafią „docierać” na większe odległości w poszukiwaniu wody. Strzępki rozciągają się daleko poza ryzosferę i rozprzestrzeniają się na obszary, do których korzenie roślin nie mają dostępu.
Wreszcie mikoryza wytwarza również glomalinę, która jest klejopodobnym składnikiem wydzielanym przez grzyby, które pomagają wiązać cząsteczki gleby, zapobiegając erozji gleby, a także poprawiając stabilność gleby. Naukowcy dostrzegają korelację między obecnością glomaliny a pierwotną produktywnością ekosystemu. Jest to podstawa wszystkich ekosystemów, a brak grzybów spowoduje brak równowagi w całym systemie ekologicznym. Jeśli próbujesz uprawiać w sposób regeneracyjny, grzyby mikoryzowe powinny być pierwszą rzeczą, którą należy dodać do swojego ogrodu.
Zastosowanie grzybów mikoryzowych
Istnieje kilka sposobów wprowadzenia grzybów mikoryzowych do uprawy. Im wcześniej w życiu rośliny, tym lepiej, prostsze zastosowanie i większa szansa na udaną inokulację. Im młodsza roślina, tym większe działanie mikoryzy. W miarę dojrzewania rośliny coraz trudniej jest to zapewnić. Im starsze są korzenie, tym bardziej gęstnieją i twardnieją, co utrudnia grzybom penetrację. Ponieważ grzyby muszą dotrzeć do młodych, przepuszczalnych korzeni, które znajdują się na dnie doniczki lub w większej odległości od łodygi, aplikacja jest bardziej złożona, a wpływ znacznie mniejszy niż w przypadku młodych roślin.
